BIO

Erwin van Oostenbrugge is een oude ziel in een jong lichaam. Nog geen dertig, maar met de wijsheid en smaak van iemand die al decennia muziek bestudeert, analyseert en creëert.

Als wandelende muziekhistorie-encyclopedie beweegt hij zich moeiteloos tussen wetenschappelijke analyse en artistieke creatie. Gitaarvirtuoos met invloeden van Sting en Steve Lukather, maar net zo goed componist voor blazerskwintetten. Een analyticus die veroordeeld is tot een medium dat vooral emoties moet overbrengen.

Hij spreekt zich uit. Over muziek, over smaak, over wat goed is en wat niet. Die directheid zorgt soms voor ongemakkelijke momenten, maar ook voor briljante creatieve uitspattingen. Iemand die geen blad voor de mond neemt omdat hij simpelweg niet weet hoe dat moet. "Je moet wat met je tijd tenslotte," zegt hij over zijn nieuwe album, en legt vervolgens uit waarom onze hersenen muziek wegfilteren als er te veel prikkels zijn.

Paradoxaal in alles: schuw in sociale settings, maar beklimt moeiteloos podia. Verscholen in zijn studio waar hij zich opsluit voor een nieuwe plaat (Parkinson's Law), maar ook ruimhartig in het delen van zijn kennis en proces op zijn Substack. Sleutelt aan onderhoudsgevoelige auto's, componeert pianobundels en beheert archieven. Soms alles op een dag.

Maakte het conservatorium niet af, maar voltooide wel muziekwetenschappen. Een vakidioot die ongrijpbaar blijft, onnavolgbaar en hilarisch. Gelooft dat, met de woorden van Zweedse wijsgeer IKEA, aandacht alles mooier maakt, en daagt vervolgens iedereen uit om met meer aandacht naar muziek te luisteren. Toegewijd aan zijn ambacht met de diepgang van een wetenschapper, maar altijd bereid de wereld mee te nemen in zijn brein.